O fundamental na política da xestión do monte do noso territorio é encauzar liñas plurais de revalorización e incentivos variados para a actividade da industria e do entorno natural e forestal empregando a gran variedade autóctona da materia prima que xera Galiza. Nun exemplo concreto: tan importante é producir madeira como lograr cerrar o ciclo da actividade que xera esta aquí. Apoiando a apertura e desenvolvendo negocios locais deste ciclo e non só exportar para que outros de fóra transformen e engadan valor a algo que debería facerse aquí. Con isto existirían unha variedade importante de empresas privadas e públicas que manterían un campo industrial e servicial á cidadanía galega. É unha mágoa que cando se emprega a palabra forestal e Xunta, na mesma frase, só se monopolice para referirse aos lumes e a ENCE. E quen se encarga de alimentar esta visión é a propia Xunta, gobernada polo partido popular. Direxe políticas para dous negocios, o da extinción e o da celulosa. O resto é marxinal e nós somos espectadores afectados dunha explotación tan amañada e apartando todos os beneficios posíbeis da cidadanía en xeral que, igual que as raíces do eucalito desertizan o sólo de auga e minerais, a vida de cada galego queda baleira de tal magnitude que non lle permiten aproveitar nada que non sexa nas súas directrices. E iso empobrece este país.
Ver unha sociedade cunha conciencia sustancial e chea de sabia, que empapan unha cultura forestal máis diversa e sobre todo chea de valor e riqueza, non só pecuniaria e de lucro, senon tamén unha alta apreciación na conservación da reserva natural, propia dun país milenario é unha fortaleza idónea para camiñar cara un monte autóctono e de inmenso valor natural. O sacrificio dunha sociedade cívica e ben formada neste campo tamén logra emerxer praxes, permitindo asentar unha cultura colectiva sobre un monte rico no ambiente, apreciándoo tanto coma o ouro por un xolleiro. O quilate deste asunto baséase niso: apreciar o aporte e o debate constructivo, sen derruír o entendemento e matizando cada paso para andar firme nun camiño forestal vivo e real na conservación da fauna e flora silvestre propia de aquí. Esta estratexia dá bos resultados á sociedade e ao seu medio natural. A biodiversidade natural debe ser un dereito fundamental e non quedarse nun principio de obxetivo tardío a seguir incumprir década tras década.
Xa é horas de gobernar para Galiza e deixar de financiar unicamente a caridade nas fes conservadoras. É hora de comezar a investir nunha radical educación capaz de aportar xente profesional e ben remunerada que esté disposta a cumprir co seu traballo e facer do seu esforzo unha evolutiva mellora da nosa sociedade, acorde coa sostibilidade do entorno natural. O tempo teórico sobre coidar o noso monte debe mesturarse co de practicar os coñecementos demostrando que o ser humano pode convivir na natureza sen eliminala. Non se debe esperar á xestión coma unha obriga, débese activar coma o ser dunha esencia propia, adecuándose a un porvir vivo e rico da Natureza na nosa terra que é saúde para a Humanidade.