venres, 11 de xuño de 2021

A Humanidade debe moito á Natureza

O fundamental na política da xestión do monte do noso territorio é encauzar liñas plurais de revalorización e incentivos variados para a actividade da industria e do entorno natural e forestal empregando a gran variedade autóctona da materia prima que xera Galiza. Nun exemplo concreto: tan importante é producir madeira como lograr cerrar o ciclo da actividade que xera esta aquí. Apoiando a apertura e desenvolvendo negocios locais deste ciclo e non só exportar para que outros de fóra transformen e engadan valor a algo que debería facerse aquí. Con isto existirían unha variedade importante de empresas privadas e públicas que manterían un campo industrial e servicial á cidadanía galega. É unha mágoa que cando se emprega a palabra forestal e Xunta, na mesma frase, só se monopolice para referirse aos lumes e a ENCE. E quen se encarga de alimentar esta visión é a propia Xunta, gobernada polo partido popular. Direxe políticas para dous negocios, o da extinción e o da celulosa. O resto é marxinal e nós somos espectadores afectados dunha explotación tan amañada e apartando todos os beneficios posíbeis da cidadanía en xeral que, igual que as raíces do eucalito desertizan o sólo de auga e minerais, a vida de cada galego queda baleira de tal magnitude que non lle permiten aproveitar nada que non sexa nas súas directrices. E iso empobrece este país.


Ver unha sociedade cunha conciencia sustancial e chea de sabia, que empapan unha cultura forestal máis diversa e sobre todo chea de valor e riqueza, non só pecuniaria e de lucro, senon tamén unha alta apreciación na conservación da reserva natural, propia dun país milenario é unha fortaleza idónea para camiñar cara un monte autóctono e de inmenso valor natural. O sacrificio dunha sociedade cívica e ben formada neste campo tamén logra emerxer praxes, permitindo asentar unha cultura colectiva sobre un monte rico no ambiente, apreciándoo tanto coma o ouro por un xolleiro. O quilate deste asunto baséase niso: apreciar o aporte e o debate constructivo, sen derruír o entendemento e matizando cada paso para andar firme nun camiño forestal vivo e real na conservación da fauna e flora silvestre propia de aquí. Esta estratexia dá bos resultados á sociedade e ao seu medio natural. A biodiversidade natural debe ser un dereito fundamental e non quedarse nun principio de obxetivo tardío a seguir incumprir década tras década.


Xa é horas de gobernar para Galiza e deixar de financiar unicamente a caridade nas fes conservadoras. É hora de comezar a investir nunha radical educación capaz de aportar xente profesional e ben remunerada que esté disposta a cumprir co seu traballo e facer do seu esforzo unha evolutiva mellora da nosa sociedade, acorde coa sostibilidade do entorno natural. O tempo teórico sobre coidar o noso monte debe mesturarse co de practicar os coñecementos demostrando que o ser humano pode convivir na natureza sen eliminala. Non se debe esperar á xestión coma unha obriga, débese activar coma o ser dunha esencia propia, adecuándose a un porvir vivo e rico da Natureza na nosa terra que é saúde para a Humanidade.

luns, 31 de maio de 2021

Sen amnistía non hai política libre en Catalunya.

 O reiNO que xera perdóns remitidos á comungar co poder da oligarquía, sen existir delito democrático algún, aínda que si faccioso, unicamente sobre este réxime, é como vender a razón democrática á dictadura e a liberdade á correa tutelada pola monarquía para nunca saír dela. A porta da amnistía é a única saída. Xogar a preparar o escenario xurídico co fin de amortiguar as posíbeis sancións impostas polo Tribunal de Dereitos Humanos da Haya non eximirá ao Estado español de vulnerar os dereitos internacionais adquiridos cando o fugado, rei emérito deste réxime que se asentou no país das gacelas, tivo que asinalo en New York o pacto do ano 1966.


  A Carta Magna, ou "Gran Carta", asinada polo Rei de Inglaterra no 1215, foi un punto de inflexión nos dereitos humanos. Aquí, visto o visto, en reiNO de Borbóns, aínda seguen coa norma baixo perdóns sen querer cumprila,  para canto máis, innovar en dereitos e liberdades.

sábado, 20 de febreiro de 2021

A primavera democrática aínda ten que florecer para dar froitos de poder civil.

《Ao final resulta que as sociedades españolas aínda non son maiores de idade na democracia. Non é unha población madura, e menos responsábel para estar nela. Por iso necesita de titores guapos que os guíen e controlen, non vaia ser que violen as normas da patria e non poidan volver a ela sen un escarmento, sen unha condea que os adoutrine neste patio de menores demócratas.》


A historia española paréceseche a este relato que ben podería ser o preámbulo para dar fin a un derradeiro capítulo e constituír unha nova fase da etapa transitiva fóra desta serie do reiNO de España.

🎗 

A transición democrática nas 17 primaveras aínda non pasou. As súas soberanías, como democracias plenas, aínda non se lograron emancipar dunha patria que, seguedora dun pasado, que non quere deixar, empéñase en bloquear toda fase de metademocratizar a política vital. Faltan moitas consultas esenciais. Precísase referendar moitas outras iniciativas elementais.  É tempo de que veñan primaveras e florezan nelas, de veras, a democracia popular. Xa toca haber poder, poder social, centrado na xente individual.


O poder do pobo é o medo do dono do réxime. Por iso toda a mediateca fornecida por él acelera a súa propaganda, anubrando a chave da situación con outras canalizacións alonxadas da doada solución: liberdade de expresión e forza de reinstituír a voz da cidadanía nas xefaturas funcionais con moita carga de representatividade local.

luns, 4 de xaneiro de 2021

Un cambio máis ca climático é o da actuación solvente.

Se o cambio climático non indica ou amosa indicios de remitir logo da paralización da emisión de gases debido a pandemia estamos nunha situación moi  grave. Trátase dun cambio moito máis ca climático ou cértamente xa estamos nunha fase de non retorno. Xa non hai volta nin situación ecolóxica que faga obter un resultado positivo para evitar un desastre de contaminación propicio para a extinción dos seres vivos no planeta.

O marco regulatorio da transición cara unha saúde ambiental é moi tardío e case insignificante da política que tocaría aplicar. Seguramente debe ser moito máis severa no impacto económico e de transformación na producción industrial e de servizos fóra de actividades extremadamente polutivas cá que se recolle só en normas sen aínda levar á práctica.

O momento de ver certos resultados favorábeis estivo neste preciso ano pasado e as espectativas de lograr parar este desastre ambiental e humano están moi lonxe de alcanzarse por non decir imposíbeis de atallar. 

A incerteza de ver realidade as actuacións pendentes de activar é maior ca o horizonte que nos proxectan as tendencias negativas de seguir así.

Toca actúar máis ca só estudar novos e incertos escenarios xa que a realidade actual vese ben complicada e chea de accións a solventar aínda alleas e afastadas ao camiño de obxetivos de protocolos de décadas pasadas incumpridos.