sábado, 20 de febreiro de 2021

A primavera democrática aínda ten que florecer para dar froitos de poder civil.

《Ao final resulta que as sociedades españolas aínda non son maiores de idade na democracia. Non é unha población madura, e menos responsábel para estar nela. Por iso necesita de titores guapos que os guíen e controlen, non vaia ser que violen as normas da patria e non poidan volver a ela sen un escarmento, sen unha condea que os adoutrine neste patio de menores demócratas.》


A historia española paréceseche a este relato que ben podería ser o preámbulo para dar fin a un derradeiro capítulo e constituír unha nova fase da etapa transitiva fóra desta serie do reiNO de España.

🎗 

A transición democrática nas 17 primaveras aínda non pasou. As súas soberanías, como democracias plenas, aínda non se lograron emancipar dunha patria que, seguedora dun pasado, que non quere deixar, empéñase en bloquear toda fase de metademocratizar a política vital. Faltan moitas consultas esenciais. Precísase referendar moitas outras iniciativas elementais.  É tempo de que veñan primaveras e florezan nelas, de veras, a democracia popular. Xa toca haber poder, poder social, centrado na xente individual.


O poder do pobo é o medo do dono do réxime. Por iso toda a mediateca fornecida por él acelera a súa propaganda, anubrando a chave da situación con outras canalizacións alonxadas da doada solución: liberdade de expresión e forza de reinstituír a voz da cidadanía nas xefaturas funcionais con moita carga de representatividade local.