O fundamental na política da xestión do monte do noso territorio é encauzar liñas plurais de revalorización e incentivos variados para a actividade da industria e do entorno forestal, empregando a gran variedade autóctona da materia prima que xera Galiza. Poñendo un exemplo concreto, tan importante é producir madeira como lograr cerrar o ciclo da actividade que xera esta aquí. Apoiar a apertura e desenvolvemento de negocios locais, tecéndoos neste ciclo, e non só limitarse a exportar para que outros de fóra, transformen e engadan valor a algo que debería facerse aquí. Con isto existirían unha variedade importante de empresas privadas e públicas que manterían un campo industrial e servicial forte á cidadanía galega.
É unha mágoa que cando se empregan as palabras forestal e Xunta na mesma frase se monopolicen para referirse á celulosa e a os lumes. E é precisamente a propia Xunta, gobernada polo partido popular, quen se encarga de alimentar esta visión. Direxe políticas para dous negocios, o da celulosa e o da extinción. O resto é marxinal e nós somos meros espectadores afectados dunha explotación tan amañada e tan cerrada, apartando todos os beneficios posíbeis da cidadanía en xeral que, igual que as raíces do eucalipto desertizan o sólo de auga e minerais, a vida de cada galego queda baleira. É tal a magnitude deste proveito particular que a vida aos galegos quédalles foca, e tampouco lles permiten aproveitar nada que non sexa a prol das directrices políticas caciquís dos seus tecidos clientelares. Isto é o que empobrece este país.
A sabia que empapa unha cultura forestal máis diversa e sobre todo chea de valor e riqueza, non só pecuniaria e de lucro, senon tamén sentir fortuna da conservación da reserva natural, propia dun país milenario, é a que debería circular.
O sacrificio por unha sociedade cívica e ben formada neste campo tamén lograría emerxer praxes adecuadas, permitindo asentar unha conciencia colectiva sobre un monte rico, apreciándoo tanto coma o ouro o é para o xolleiro.
O quilate deste asunto baséase niso, na reflexión e o debate constructivo, cooperando, sen derruír o entendemento e matizando cada paso para andar firme e ben enraizado no camiño forestal.
Este feixe estratéxico, sendo o obxetivo na gobernanza, daría bos resultados, non só á sociedade senon tamén ao seu medio natural e á calidade de vida no rural. Melloraría todo de maneira sustancial.
Ningún comentario:
Publicar un comentario